تاثیر تمرین های مکنزی و ثبات دهنده کمر در بهبود عملکرد و درد بیماران مبتلا به کمر درد مزمن

زمینه و هدف: علی رغم مطالعات فراوان در زمینه درمان کمر درد، در مورد مناسب ترین مداخله درمانی توافقی وجود ندارد. هدف از این مطالعه مقایسه تاثیر تمرین های مکنزی با تمرین های ثبات دهنده کمر در بهبود عملکرد و درد مزمن کمر بود. روش بررسی: در یک کارآزمایی بالینی سی و دو بیمار با تشخیص کمر درد مزمن از طریق نمونه گیری در دسترس انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه تمرین های ثبات دهنده (16 نفر) و مکنزی (16 نفر) قرار گرفتند. درد با پرسشنامه مک گیل، ناتوانی با پرسشنامه اسوستری، دامنه حرکتی فلکسیون کمر با آزمون شوبر و زاویه لوردوز کمر با خط کش انعطاف پذیر، قبل و پس از درمان ارزیابی شد. برنامه درمان برای هر دو گروه شامل 10 جلسه تمرین روزانه و هر جلسه حدود یک ساعت بود. از آزمون های t مستقل، من ویتنی، t زوج و ویلکاکسون برای مقایسه نتایج استفاده گردید. یافته ها: بعد از درمان میانگین درد، ناتوانی و لوردوز کمری در هر دو گروه کاهش یافت (001/0p<). میانگین دامنه حرکتی کمر تنها در گروه تمرین های مکنزی بعد از درمان افزایش یافت (001/0p<). اختلاف معنی داری بین دو گروه از نظر متغیرهای مورد مطالعه بعد از درمان وجود نداشت. نتیجه گیری: تمرین های ثبات دهنده و مکنزی سبب کاهش درد، ناتوانی و زاویه لوردوز کمر در بیماران با درد مزمن کمر می شوند. همچنین تمرین های مکنزی باعث افزایش دامنه حرکتی فلکسیون کمر می شوند. در مجموع هیچ یک از دو روش درمانی بر دیگری برتری ندارد.